Bozkırın Tezenesi olarak bilinen halk ozanı Neşet Ertaş, vefatının 11. yılında anılıyor.
1938 yılında Kırşehir’in Çiçekdağı ilçesine bağlı Abdallar (Kırtıllar) köyünde dünyaya gelen Neşet Ertaş, köyünde geçirdiği ilk 8 yılının ardından İbikli (Çiçekdağı) köyüne ailesiyle taşındı.
Neşet Ertaş’ın müzikle tanışması, babası Muharrem Ertaş sayesinde oldu. Babası, kendisi gibi bir saz üstadıydı ve bu yeteneklerini oğluna aktardı.
O dönemlerde okula gitme imkanı olmayan Neşet Ertaş, müziğe olan ilgisini annesi Döne Ertaş’ın çamaşır tokacına tel takarak yaptığı oyuncak bağlama ile başlattı.
Okuma yazma bilmeyen Neşet Ertaş, çok genç yaşta bağlama ve keman çalmayı öğrenirken, okumayı da ağabeyi Necati Ertaş’tan öğrendi.
Çocukluğunda babasıyla birlikte Anadolu’nun birçok köyünü gezerek saz çalıp türküler söyleyen Neşet Ertaş, bu gezi ve deneyimlerini Bozlak türkülerinin feryatlarına dönüştürdü.
Neşet Ertaş, Kırşehir, Nevşehir, Niğde, Kırıkkale, Keskin, Yerköy, Kayseri, Yozgat gibi birçok yeri dolaşarak müziğini ve türkülerini Anadolu’nun dört bir yanına taşıdı.
“Neden Garip Garip Ötersin Bülbül” Türküsüyle İlk Plağını Çıkardı
Babasından müzikle ilgili pek çok şey öğrenen Ertaş, 14 yaşında İstanbul’a gelerek ilk plağını 1957’de babasının yazdığı “Neden Garip Garip Ötersin Bülbül” türküsüyle çıkardı.
Bu çalışması geniş kitlelere ulaşan Ertaş, kısa sürede Anadolu’nun tamamında tanınan ve dinlenen bir halk ozanı oldu.
Yaklaşık iki yıl boyunca İstanbul’da plak, kaset ve konser çalışmaları yapan Ertaş, daha sonra Ankara’ya yerleşti ve sanat hayatını burada sürdürdü.
Usta müzisyen, bu süreçte “Türkülerin Babası”, “Anadolu Efsanesi” ve “Abdal Müzisyen” gibi isimlerle de anılmaya başlandı.
Mahalli sanatçı unvanıyla Ankara Radyosu’nda programlar yapan Ertaş, Leyla Hanım ile tanışıp evlendi ve çiftin 3 çocuğu oldu fakat 7 yıl sonra eşinden ayrıldı.
Uzun Süre Almanya’da Yaşadı
Yaşadığı sağlık sorunları sebebiyle enstrüman çalamaz hale gelen ve tedavi için Almanya’ya yerleşen Ertaş, çocuklarının eğitimi ve sanat çalışmaları dolayısıyla uzun süre bu ülkede ikamet etti.
Türkiye’de plakları, radyo programları, konser ve düğün performanslarıyla büyük bir üne kavuşan Ertaş, Almanya’daki birinci kuşak Türk göçmenler tarafından da çok sevilen bir isim oldu.
Kendi üslubuyla gelenekten gelen türküleri icra eden Ertaş, 2000 yılında İstanbul’da yeniden sevenlerinin karşısına çıktı.
Abdallık kültürünün son efsanesi olarak bilinen Ertaş, Süleyman Demirel’in cumhurbaşkanlığı döneminde kendisine teklif edilen “Devlet Sanatçısı” unvanını kabul etmedi.
Hayatta olduğu dönemde Kültür ve Turizm Bakanlığınca “Unesco Somut Olmayan Kültürel Mirasın Korunması Sözleşmesi” kapsamında “Yaşayan İnsan Hazinesi” ilan edilen Ertaş, eserlerinde Anadolu insanının acı ve kederini dile getirdi.
Ertaş’a, İstanbul Teknik Üniversitesi Devlet Konservatuvarı tarafından 2011’de fahri doktora unvanı verildi, sanatçının bağlamadaki tavrı ve türküleri konservatuarlarda ders olarak okutuldu.
Hayatı boyunca yaklaşık 400 plak, birçok kaset ve “long play”e imza atan Ertaş, 25 Eylül 2012’de prostat kanseri sebebiyle İzmir’de 74 yaşında vefat etti.
Hayatı ve eserleri Prof. Dr. Erol Parlak tarafından iki ciltlik bir kitap olarak yayımlanan Ertaş’ın albümlerinden bazıları şöyle:
“Gönül Ne Gezersin Seyran Yerinde”, “Kendim Ettim Kendim Buldum”, “Kibar Kız”, “Gel Gayri Gel”, “Türküler Yolcu”, “Gitme Leylam”, “Kova Kova İndirdiler Yazıya”, “Seher Vakti”, “Polis Lojmanları”, “Benim Yurdum”, “Gönül Yarası”, “Zülüf Dökülmüş Yüze”, “Zahidem”, “Gönül Dağı”, “Ölmeyen Türküler 2”, “Ölmeyen Türküler 3”, “Sazlı Sözlü Oyun Havaları”, “Niye Çattın Kaşlarını”, “Yar Gönlünü Bilenlere”, “Garibin Dünyada Yüzü Gülemez”, “Altın Ezgiler”, “Gurban Olduğum”, “Ağla Sazım”, “Hata Benim”, “Mühür Gözlüm”